Hoeilander.be

Zoals verwacht was de Sint-Clemenskerk zaterdagochtend volgelopen voor de begrafenis van François Van Caudenberg, Coiske, die woensdag op 63-jarige leeftijd overleed. Hartverwarmend dat zoveel mensen dit 'staats'afscheid bijwoonden. Het bewijst dat onze Hoeilaartse gemeenschap, ondanks de moderne tijd, nog altijd het groot hart heeft. De plechtigheid werd kundig geleid door Jacqueline Brenart die in de homilie tijd nam om een mooi en oprecht te scheppen van wie Coiske was.  Wij plaatsen de tekst graag onder dit artikel. Coiske kreeg het waardige afscheid dat hij verdiende en dat iedereen hem gunde. Hij zou bijzonder blij geweest zijn met zo'n grote opkomst voor zijn persoonlijke 'begrafenis. Rust in vrede, Coiske.

Beste allemaal

Daar, hier links van mij, op de eerste rij, zou Coiske  nu gezeten hebben, want zo lang hij kon, was hij aanwezig op uitvaarten. In Zijn leefwereld was “ Coiske “ de burgemeester van Hoeilaart en moest hij er zijn voor zijn mensen zoals het goede burgemeester betaamt. En ik heb mij vaak afgevraagd wat er allemaal in zijn hoofd speelde  en vooral, of hij wel gelukkig was ?  Want Coiske was een speciaal iemand. Het was een dorpsfiguur. Iedereen kende hem ; gekend in alle café’s ; gekend in vele verenigingen, van de Motoclub tot de voetbalverenigingen !  En ook al was hij geen “ geboren hoeilander” Hij was er “één van ons”   Want eigenlijk was Coiske afkomstig van Vossem waar hij met zijn ouders en zijn 5 jaar jongere zus, een gezin vormden. Het moet pas rond  de jaren 75/76 zijn geweest dat ze samen naar Hoeilaart, op de Groenendaalse steenweg zijn gaan wonen. Coiske was slechts rond de 30 toen zijn moeder stierf maar zijn vader zorgde er voor dat dochter en zoonlief toch niets tekort zouden komen. En toen hij een huisje op het Lindeke kocht werd Coiske er vanaf 1988  een trouwe lindekenaar. De lindekefeesten waren voor hem dan ook hoogdagen – hij genoot er van om tussen de mensen te zijn en om eens uitzonderlijk, in de kijker st staan.

Vanaf zijn 16 jaar werkte hij in de beschutte werkplaats “ ysedal “ en zou er tot zijn pensioen blijven. Hij was er graag gezien – vond er Raymonde die toch een  20-tal jaren zijn levenspartner zou worden en hield er ook een vriend voor het leven aan over : collega Eddy. Samen met zijn oude buur, Bruno zouden ze Coiske nooit in de steek laten !                                                                                                                           Maar Coiske zou niet gespaard blijven van verdriet. Eind jaren ’90 komt zijn vader te overlijden en was dat voor hem een zware klap. Maar het zou echter Coiske niet geweest zijn indien hij niet zelf zijn plan wou trekken. Hij was nooit triestig, je hoorde hem nooit klagen, was altijd vriendelijk en gedienstig en dat maakte hem tot vriend van iedereen. Een speciale band had hij met zijn petekind Christof waar hij zo fier op was en dat hem wellicht heel gelukkig maakte. Christof die bij D. Wijndaal voetbalt had zeker zijn prioriteit. Zoveel hij kon ging hij naar zijn petekind kijken ; hield alle mogelijke foto’s bij van hem en krantenknipsels wanneer hij al eens vernoemd werd in de gazet. En voor Christof was zijn peter de allerbeste, is er zeer fier op en dat maakt het verdriet nu zo groot. Een 2-tal jaar geleden al werd Raymonde opgenomen in het WZC. Hof ten Doenberge waar Coiske, altijd bezorgd voor iedereen, dan ook dagelijks naartoe trok . Ook daar was hij vriendelijk – en gedienstig als hij was hielp hij soms in de cafetaria om de glazen op te halen en orde te scheppen. En dan… mocht hij verhuizen naar een sociaal appartement in de Travoo. Dat was voor Coiske de hemel op aarde ; alles nieuw, en mooi, en in het centrum tssn. de mensen ! Want hij hield van de mensen en kon niet zonder !Maar zijn geluk heeft niet zo lang mogen duren. Tijdens de laatste druivenfeesten was Coiske opvallend stil en futloos. Christof en zijn zus Sonia maakten zich zorgen. In oktober vorig jaar kregen zij het bedroevende nieuws te horen dat Coiske pancreaskanker had. Bruno en Eddy, samen met poetsvrouw Véronique en haar dochters, zorgden ervoor dat Coiske zo lang mogelijk in zijn appartementje kon blijven. Voor zijn verjaardag versierden zij zijn optrek en plaatsten wat vroeger dan normaal de kerstboom. Maar noodgedwongen moest ook hij verhuizen naar HTDoenberge. Christof heeft er geen woorden voor hoe goed zijn peter er werd verzorgd, hoe Els naar hem elke dag geduldig luisterde, hoe alle verplegenden met hem begaan waren, hoe zijn zus en schoonbroer hem steeds gingen bezoeken. Coiske had vooral ook een sterke wil – wist niets van zijn ziekte af en wou en zou terug gaan naar zijn Travoo – het heeft niet meer mogen zijn. Het ging van kwaad naar erger –Vorige maandagmorgen  is Coiske stilletjes voorgoed weggegleden uit onze leefwereld en ingeslapen, omringd met de beste zorgen van alle verplegenden..

Als evangelie koos ik het verhaal van een dove die ook moeite had met spreken maar die door Jezus genezen werd. Het verhaal doet ons ook meteen denken aan Coiske. Hij was niet doof maar had het toch ook moeilijk met spreken, moeilijk met “ zijn beperkingen” Ons eerste aanvoelen is dat de vergelijking dan ook hier stopt want bij Coiske is er geen mirakel gebeurd.

Of toch ? Bij mirakels in de bijbel zit altijd wel een diepere betekenis. God wil dat mensen leven en dat ze gelukkig zijn – ons aardse leven heeft grenzen, maar God roept mensen op om samen die grenzen te overwinnen en om er samen creatief het beste van te maken. Hij beslist niet over ons leven, dan zouden we immers geen vrije mensen zijn, maar Hij staat wel naast ons, in de liefde van mensen voor elkaar . Wanneer wij hierin kunnen geloven, dan is God nooit ver weg ! Iemand met beperkingen dreigt in onze maatschappij  vaak menselijk contact te verliezen en gïsoleerd te raken ; niet aanvaard te worden…

Wel, als we het zo bekijken, is in het leven van Coiske dit wonder wel degelijk gebeurd ! Bij Coiske is niets minder waar ! Hij werd gedragen door de ganse gemeenschap – gewaardeerd door de mensen van ysedal- vertroeteld door alle verzorgenden van het WZCentrum – geliefd door zus en schoonbroer en zovele vrienden – geliefd en geêerd door zijn petekind. Iedereen kende hem maar HIJ kende ook iedereen en wist heel goed wie zijn vrienden en geliefden waren,  daar was hij slim genoeg voor !                                                                                                   Door toedoen van zoveel mensen rondom hem is Coiske uitgegroeid tot een gelukkig mens die graag leefde en er ook graag was voor anderen.                                                                        Zoals Christof ook zegt : Er zouden nog veel mensen wat kunnen leren van, hoe mijn peter omging met het leven !

Al deze mensen hebben het wonder aan Coiske laten gebeuren. Het enige verschil met het evangelie is dat het niet in één keer gebeurde, maar wel met  jarenlang geduld, liefde en heel grote toewijding.  Zo ontmoeten wij God in de glimlach van mensen– in al het goede dat wij mogen ondervinden, in de liefde voor mekaar.                                                                              Als eerste lezing hebben we gekozen voor een tekst die hierover herkenbare gevoelens verwoordt. De hel is er waar mensen zich afsluiten voor anderen – de hemel is er waar mensen er zijn voor mekaar en zelf een hemel creëren van liefde en vriendschap waar niets te zwaar en te moeilijk is. Als het geven om mensen, liefde tussen mensen al zo groot kan zijn, hoeveel groter dan de volmaakte liefde van God die wij toch ook “ Onze Vader en Moeder” tegelijk noemen ?

Laten we het nu even stil maken en alle goede dingen dat we met Coiske mochten meemaken voorgoed een plaats geven in ons hart en erop vertrouwen dat God hem niet in de steek zal laten maar opnemen in zijn oneindige liefde en goedheid.