In memoriam Jonatan Van Hecke

zaterdag 25 feb 2017

Hoeilaart nam zaterdagvoormiddag in de Sint-Clemenskerk massaal afscheid van Jonatan Van Hecke die veel te jong overleed ten gevolge van een verkeersongeluk.  De talrijke aanwezigen waren een echte steun voor zijn ouders Leo en Imelda, voor zijn broer Wouter, voor zijn zus Linde en voor alle familieleden, vrienden en medestudenten.De ingetogen en zeer aangrijpende afscheidsplechtigheid, geleid door Johan Vanloo, stond volop in het teken van verbondenheid. Hieronder publiceren we de sterke woorden van Johan in zijn homilie. Woorden van troost, hoop en liefde. Veel sterkte aan de familie.

Waarom? Wat is er gebeurd? Kan God dit zomaar toelaten? Waar was die goede God van de christenen op die Valentijnsochtend, op 14 februari 2017 in alle vroegte?

Heb jij een antwoord op deze vragen, Johan? vroeg iemand me deze week… Neen, niet echt, want ik worstel net als velen met deze vragen. Het zijn vragen – zelfs levensvragen – waar geen antwoord op lijkt te komen en als er toch een antwoord komt, dan is het vaak een lange stilte – het eenzame spreken zonder woorden, het luisteren naar wat niet gezegd kan worden – of een antwoord dat als een oordeel klinkt en zo snel tot een veroordeling verwordt. Antwoorden op dergelijke levensvragen horen uit het hart te komen, maar wat als dat hart sinds 14 februari, dag van elkaar graag zien, dag van hartjes, wat als dat hart pijn doet sinds die ochtend? Bij u Leo en Imelda, Wouter en Linde, bij u peter en meter, oma en opa, bij u die hier met een bang en verdrietig hart zit als ouder, bij u beste vriend, vriendin, tochtgenoot van Jonatan of van Mike, Joren, Michaël of Anton, bij ons allen.

Die hartenpijn, die is er gekomen omdat we zo plots en onverwacht geconfronteerd werden met Jonatans overlijden en dat doet wat met ons: het minste wat je kan zeggen is dat dit heengaan velen even in pauze gezet heeft – doen nadenken heeft over beslissingen die genomen of niet genomen werden of worden, over verantwoordelijkheid nemen of samen delen, maar ook over willen begrijpen, kunnen vergeven, de liefde van ouders voor hun kind, de kracht van vriendschap,...

En dat STIL STAAN gebeurde in alle leeftijdscategorieën: van Jonatans jonge bruisende vrienden en vriendinnen, tot de ouders van diezelfde leeftijdsgenoten, van de onbekende man in de straat die erover las in de krant, tot de warme familie en de beste vrienden die bij het gezin Van Hecke over de vloer komen … Wat gebeurd is, is gebeurd. Natuurlijk was dit niet Gods grote plan met Jonatan en natuurlijk wilde Jonatan niets anders dan leven want alles in deze jonge man straalde kracht uit: 

  • veer-kracht, want vallen, letterlijk bij het bmx’en en figuurlijk bij wat pech in het leven, vallen in het leven, betekent opnieuw opstaan en opnieuw vallen en blijven proberen tot je het kunt; 
  •  leef-krach,t want leven betekent ook dingen doen, genieten, feesten en uitgaan, pret maken en lachen met maten; 
  •  werk-kracht, want met werken – in de Colruyt – brengt een cent op waarmee een hele wereld vol avontuur en zelfstandigheid opengaat; 
  •  groei-kracht, want Jonatan bloeide langzaam open en werd op de TECHNOLOGIECAMPUS DE NAYER, waar hij voor bachelor in de elektromechanica studeerde, de jongeman van wie vandaag afscheid nemen;
  • draag-kracht, want Jonatan was bekommerd en zorgend voor de ander, opkomend tegen onrecht, Jonathan met zijn groot rechtvaardigheidsgevoel maakte op die manier onbewust de betekenis van zijn naam Jonatan waar: “God schenkt – zie de mensen graag”.

En zo komen we bewust/onbewust tot de evangelielezing van deze uitvaart, de zaligsprekingen die ons als een spiegel door de evangelist Matteüs voorgehouden worden. Het is Jezus boodschap, samengevat in nauwelijks enkele regels. Het stukje evangelie is als een spiegel die je vraagt: wie ben jij? Wie ben Jij die nu kijkt naar jij? Wie ben Jij die nu in de spiegel kijkt naar mij? En of je nu gelovig bent of niet: de spiegel van het hart – deze evangelielezing - leert je en zegt je hoe je gelukkig kunt worden: durf arm en eenvoudig zijn, durf treuren en troosten en kiezen voor de zachte ik, durf opkomen voor de ander en zorg dragen voor mensen die het moeilijk hebben, durf groeien en al val je 1000 keer en wordt er met je gelachen, sta op, begin opnieuw en kies voor het goede.

En dan straal je kracht uit: veer-kracht, leef-kracht, werk-kracht, groei-kracht en draag-kracht… En vele van jullie vrienden en familie - Leo en Imelda, Wouter en Linde - hebben deze keuze voor jullie durven maken en woorden in daden omgezet of zoals jullie het zelf vertelden: “er zijn mensen die vragen of ze kunnen helpen en meteen de daad bij het woord voeren – deze week stond hier steeds eten voor de deur, zomaar” – zachtheid noemen we dit, kiezen om te troosten, kiezen om op te komen voor de ander en zorg te dragen voor mensen die het moeilijk hebben, kiezen om wat meer zaligheid een kans te bieden … 

Wij mensen zijn dragers van herinneringen, we nemen de herinneringen, aan en van de mensen die we graag gezien hebben, lang – bijna eeuwig – met ons mee. We koesteren die herinneringen niet alleen, we vertellen ze verder en geven ze van vader op zoon, moeder op dochter, man op vrouw, vriend op vriend, buur op toevallige passant door. Op die manier leven niet alleen de herinneringen verder, maar ook de mensen die we graag gezien hebben.

Niets is tevergeefs, alles is liefde… Jonatan, de herinneringen aan jouw korte intensieve leven, aan de jongeman die je was, niets van jou gaat verloren, de herinneringen aan jou leven verder in wat er over jou verteld wordt aan de familietafel van jouw gezin, bij je medestudenten in Sint-Katelijne-Waver, in de lieve en zachte woorden die mensen neergeschreven hebben op hun rouwkaartjes, in het stille verdriet van wie je graag gezien heeft … Jonatan, wij willen je danken, voor al het goede en mooie dat van jou is uitgegaan, om het geluk dat jij hebt gebracht bij je papa en je mama, je broer en je zus, je vrienden, je familie …waar en bij wie je ook kwam. En ja, we zullen je missen, net zoals in het verhaal van de eekhoorn en de mier, en het zal niet hetzelfde zijn, nooit meer…maar we zeggen nu 'A Dieu', tot later, tot bij God. 

Laten we bij deze woorden en bij onze herinneringen het even stil maken.