In memoriam Germain Borreman
Donderdagmiddag namen we in de Sint-Clemenskerk massaal afscheid van Germain Borreman, oud-voorzitter van Eendracht Hoeilaart. Onze gemeenschap is vandaag in de eerste plaats dankbaar. Dankbaar voor het leven dat Germain hier in onze gemeente geleefd heeft. Dankbaar voor meer dan 92 jaar inzet en sociaal engagement van een man voor wie Hoeilaart en zijn inwoners meer dan de moeite waard waren om het grootste deel van zijn leven aan te besteden.
Germain hield ervan mensen te helpen, op weg te zetten, te steunen in moeilijke momenten. Hij deed dat bescheiden, zonder veel woorden, zonder in het centrum van de belangstelling te willen staan, discreet maar volhardend, ondanks zijn duidelijk zeer luide stem die we niet gauw zullen vergeten.
Germain verdeelde zijn tijd over twee werelden: Hoeilaart en Schaarbeek. Als startend onderwijzer begon hij zijn schoolcarrière in deze Brusselse gemeente. De Schaarbeekse gemeentescholen waren zonder twijfel een grote uitdaging. Hij stond bekend als een gemotiveerde, strenge maar goede en correcte leerkracht met een groot hart en met een diepe empathie voor de kinderen die hun weg probeerden te vinden in een problematische en ingewikkelde leefsituatie.
Germain klom er op van onderwijzer tot schooldirecteur in verschillende Schaarbeekse gemeentescholen en was dus een bevoorrechte getuige van hoe Brussel veranderde in een smeltkroes van multiculturaliteit.
Als begenadigd voetballer zette hij zijn eerste geëngageerde stappen binnen de Hoeilaartse gemeenschap. Hij was een van de eersten die als trainer een Heyseldiploma kon voorleggen en van het een kwam het ander. Hij stond mee aan de wieg van Eendracht Hoeilaart en die keuze zou zijn verdere leven bepalen. Lang duurde het niet of hij nam er de touwtjes in handen. Als voorzitter stond hij zowel op als naast het veld altijd ter beschikking van de club. Hij leidde ze niet alleen, hij reed ook het gras af, kalkte de lijnen, stond achter de toog, gaf training en droeg, als een goed huisvader, zorg voor zijn spelers.
Bij Germain kon je altijd terecht met je problemen en zo vormde zich stap voor stap de rode draad in zijn leven. Als gekende dorpsfiguur vulde hij zijn dagen met dienstbetoon, hielp de mensen met hun papieren rompslomp, bij het aanvragen van een sociale woning of een of andere sociale premie. Hij deed dat steeds met weinig woorden maar vooral met veel daden.
Dat vertaalde zich ook in een politiek engagement. Hij was zes jaar gemeenteraadslid en zes jaar O.C.MW.-raadslid voor de vroegere CVP en bleef verscheidene jaren actief in het bestuur.
Zijn hart zocht altijd het directe contact met de Hoeilander. Toen hij begin jaren ’80 op pensioen ging en hij in bijberoep het immobiliënkantoor vervoegde, kwam ook hier zijn drang om mensen te helpen, bovendrijven.
Daarnaast werd hij vrijwilliger in het rusthuis Hof Ten Doenberghe, deed er de bar, stak een handje toe bij de dementerenden en werd al snel de spreekbuis van de bewoners. Hij nam er ook de verantwoordelijkheid op zich voor de vele verjaardagsfeestjes. Enkele liedjes die vandaag in deze plechtigheid gespeeld worden, zong hij tijdens deze warme momenten uit volle borst mee.
Germain was altijd bezig voor een ander tot het enkele weken, niet meer ging …
Zich onvoorwaardelijk inzetten voor de gemeenschap is niet altijd de dankbaarste taak. Germain deed het niet voor de bloemen maar erkenning doet altijd plezier. Zo werd hij in (2001?) laureaat van “De Pluim”, een organisatie van RING TV in samenwerking met de Koning Boudewijnstichting, en in 2013 kreeg hij voor zijn volledige carrière “De Gouden Pien” van CD&V. En al zei hij het niet met zoveel woorden, dit deed hem veel plezier.
Maar vooral de resultaten van zijn voetbalploeg, Eendracht Hoeilaart, lagen hem bijzonder nauw aan het hart. Vooral de tweemaal dat de ploeg de nationale reeksen haalde, in 1968 en in 2017, waren onvergetelijke hoogtepunten die hij koesterde.
Germain heeft ervoor gekozen in, met en voor Hoeilaart te leven en gelukkig voor onze gemeenschap heeft hij dat heel lang kunnen doen, met een inzet en motivatie die weinigen hem nadoen. Hij heeft onze unieke gemeenschap mee geboetseerd, elke dag van zijn leven, in de overtuiging dat elkaar helpen een christelijke plicht is.
Daarom is een welgemeende dank vanuit de gemeenschap aan jou, Germain, meer dan op zijn plaats. En dank ook aan je echtgenote die je hiervoor alle ruimte gegeven heeft.
Dank je wel en rust in vrede. Je verdient het duizendmaal.