LEEFTIJD

zondag 10 jan 2021

LEEFTIJD

Onlangs las ik een krantenartikel, een soort “column”, over hoe het momenteel gaat met de leeftijd van “de mensen” .Het was een uitgesproken positief verhaal : dat we met zijn allen steeds maar ouder worden.

Over leeftijd gesproken .

Ik denk dat jonge mensen nooit eerder zo vlug als “oud” worden beschouwd als nu .De extremen liggen natuurlijk in de sport. Een turner bijvoorbeeld moet de top bereiken vanaf 15 jaar tot pakweg 20. Vanaf dan wordt men in deze middens beschouwd als stilaan “oud”.

In andere populaire sporten zoals voetbal en wielrennen moet men het maken van ten laatste 20 jaar tot ongeveer 35 jaar. Dan is men over de top. Eens 35 heeft men in die sporten afgedaan en is men stilaan “oud”.

De gewone sterveling met een normaal ,klassiek beroepsleven komt best niet op het idee om op 30 of 40 jaar nog uit te kijken naar een andere job. Dat heet grote risico’s nemen. Zonder werk vallen op je 45 of 50 is een klein drama. Door de beroepswereld wordt je op die leeftijd echt wel afgeschreven. Niet flexibel genoeg, te duur, niet meer bij, te “oud”.

En dan komt het : velen zijn plots OUD en JONG tegelijkertijd. Want 55+ zijn meestal  nog kranig genoeg om veel te doen: klussen, hobby’s, reizen, de draad met de sport terug opnemen , bloemschikken, petanque enz.. Vaak gaat deze categorie  opnieuw zorg dragen voor hun kinderen en oppas zijn van hun kleinkinderen. En dat kan meestal tot een eind in de 60.

Maar dan begint toch hier en daar wat te haperen . De  eerste tekenen van één of andere aandoening, een probleempje met het hart, een kleine ingreep of een beetje pijn verbonden aan reuma (of iets uit die familie). En dan ben je misschien toch een beetje oud aan het worden. Ook voor de geneeskunde. Maar  daar heeft men in de voorbije decennia zo’n vooruitgang gemaakt dat ze u nog wel tot diep in de 70 of zelfs begin 80 een tijdje behoorlijk goed kunnen helpen. Eéns in de 80  kom je  stilaan in een situatie terecht waar hulp al dan niet nodig is. Dat kan zelfs gaan over  nood  aan permanente hulp. Thuis. Of in een zorgcentrum.

Rust- en verzorgingstehuizen. zijn tegenwoordig  vaak (niet altijd) moderne, goed uitgeruste centra met zowel medische  als verzorgende en ergotherapeutische zorgen. Ook dit kan weer helpen om de gemiddelde leeftijd te verlengen. Loop maar eens binnen in zo’n rusthuis en je ziet er ouderen van 80, 90 of zelfs 100 jaar en meer .

Maar toch, alles loopt wat trager en moeilijker. Stappen kan nog , maar traag. Of aan de arm van iemand. Of met behulp van een looprekje. Of stappen gaat gewoon niet meer en een rolstoel is de oplossing om wat mobiel te blijven. Het leven schakelt in een zeer lage versnelling. Wat ook maakt dat dagen en nachten langer kunnen duren. Eénzaamheid en verveling . Weinig privé nog. Het verlies van zelfstandigheid. Het verlies van de eigen fierheid en zelfs het verlies van de eigenwaarde. Moeilijk worden door al de ongemakken die horen bij ouder worden. De manier waarop ouderen in leven worden gehouden stemt soms tot nadenken. Want ze worden  opnieuw een beetje “kinds” ”. Zo worden ze ook benaderd en behandeld door personeel en zelfs familie. Zeer dikwijls ontbreekt het vermogen zich in te leven in de wereld van oude mensen. Er ontbreekt warmte, echte empathie, meeleven in hun wereld. Dat kan soms wat moeilijke beelden meebrengen. Oude mensen,  die niet meer kunnen opkomen voor zichzelf , bedlegerig zijn , pijn hebben of in hun rolstoel zitten zonder goed te weten wat er gebeurt. Verdwaasd kijken naar “iets” of naar “niets”. Iets zeggen of niets zeggen ? Wachten. Op wat?

Over leeftijd gesproken.

 

3279 keer gelezen