Hoeilander.be

Vandaag, donderdag, werd in de parochiekerk van Jezus-Eik massaal afscheid genomen van Lea Gournon, echtgenote van Roger Demaerschalk, moeder van Christa en Eric, en oma van Zeno en Nero. De kerk was uiteraard veel te klein. Het werd een mooie, verzorgde en vaak ontroerende plechtigheid, voorgegaan door E.H. Roger Nuyts en Jacqueline Brenart. Het is moeilijk in enkele zinnen onder woorden te brengen wat Lea voor de Hoeilaartse gemeenschap betekend heeft. Zij was een van die sleutelfiguren die ons gesloten serristendorp mee heeft helpen omvormen tot de open moderne gemeenschap die het vandaag is. Sociaal, hulpvaardig, plichtsbewust, altijd vriendelijk en open voor een gesprek, smeedde zij een hechte band met de klanten van haar lingeriewinkel die ze niet minder dan 64 jaar uitbaatte, voor een groot deel met haar dochter Christa. Lea was een bijzonder warme persoonlijkheid die veel respect had voor al wie positief bijdroeg tot de Hoeilaartse gemeenschap en ze liet dat ook graag merken.

Jacqueline Brenart gaf in de homilie een mooi overzicht van Lea's leven en hieruit willen wij graag enkele fragmentenmet iedereen delen:

... Nochtans was Lea een doodgewone vrouw, hier te Hoeilaart geboren in 1928 en dochter van Maria en Jan Gournon; Hoeilaartse serristen in de wijk 't Rot. Samen met haar zus, Ghislaine, groeide ze op en bleven steeds, dikke vriendinnen.

Als één van de pioniers van het Maria Boodschaplyceum te Brussel volgde ze er de eerste 4 jaar humaniora; daarna  nog 1 jaar latijn in Laken. Na de oorlog, werd er gestart met de Hoeilaartse Chiro, waar Lea mee aan de basis lag bij de opstart van de meisjeschiro. Later werd ze leidster bij VKAJ en nam ze ondertussen pianoles bij Mr. Limme in de muziekschool om daarna deel te nemen aan het toenmalige Klavarorkest waar ze haar zangtalent ten volle benutte en samen met haar zus en Roger en Luc Demaerschalk aan de piano zat.

Het zou haar leven bepalen want algauw werd het tussen Lea en Roger wel “iets” meer dan alleen maar piano spelen want in de wandelgangen werd vlug opgemerkt dat er misschien wel iets moois bloeide tussen die twee. Lea was 24 toen ze moest huwen in ’52;  niet omwille van Christa’s geboorte, want dat was pas een jaar later, maar omdat Lea een winkel wou opstarten en de eigenaar slechts aan gehuwden wou verhuren. Zo was dat in de tijd !

Eerst Christa dus en 6 jaar later volgde Eric waarmee ze samen een mooie en gelukkige maar drukke tijd beleefden, wonende boven de winkel tot 1970 tot ze verhuisden naar hun nieuwe woonst op de Brusselsestwg. Lea was amper 33 toen haar moeder stierf en dat verklaart misschien ook de sterke band met zus Ghislaine en haar gezin dat er steeds gebleven is.

Voor Lea, was het ook het begin van een jaarlijkse gezinsvakantie – aanvankelijk naar Zwitserland – later werd het Oostenrijk want ze was een fervente wandelaarster en keek uit naar dat “ even op adem komen “. Want de winkel, intussen ook wat vergroot, was haar leven. En lingerie verkopen is één ding maar zich voor 200 % inzetten om ook de ouderen, de zieken, de gehandicapten te helpen bij hun aankopen, de nodige aanpassingen te maken door.. te knippen, te stikken bij te sturen waar moest…, dat is nog wat anders, maar ze deed het toch maar allemaal. 

En al was Lea in haar ogen, niet onmiddellijk de sociale persoon die graag naar grote bijeenkomsten ging – of die geen moeite had om zomaar ergens als eerste, binnen te stappen, ze was des te socialer in haar omgang met haar klanten en had steeds een luisterend oor voor wie zijn verhaal wel eens kwijt wou.

Ondertussen was er ook haar grote inzet voor de restauraties van het kinderdorp, bij de Breughelfeesten, het jaarlijkse Papourama, Doenders Bouwen voor het Lindenhof waar ze ook een hele tijd instond voor de reservering en het verhandelen van de sleutels voor de zalen.

Zoals iedereen, bleef ook zij, zeker niet gespaard van problemen, verdriet en tegenslagen, maar ze ging er toch ook weer meesterlijk mee om, op haar eigen manier, meestal voor de buitenwereld verborgen gehouden, maar wellicht gesteund door haar geloof in die God, wiens naam ook betekent : “ ik zal er zijn voor U “ . 

Tot vorig jaar, zou Lea, samen met Christa, dus 64 jaar, de winkel runnen en dan was het goed geweest want een tijdje eerder reeds merkten we de eerste symptomen van “afwezigheid”  en deze zouden ook meer en meer de kop opsteken. In heldere momenten genoot Lea nog steeds van haar glaasje witte wijn en besefte met heel veel spijt dat ze de geliefde kruiswoordraadsels, “de doorlopers”, niet meer aankon ...

Toen het liedje 'Kinderbede' werd gespeeld, een opname uit de jaren '40 waarbij Lea een liedje zong van Marcel Limme, werd het heel stil in de kerk. Je vindt dit liedje ook hierboven. Klik op de 'playknop' van de mp3-speler. Wij hebben er trouwens nog een andere liedje aan toegevoegd: Avondlied op een tekst van Alice Nahon.

De vele getuigenissen van Roger en de kinderen, voorgelezen door schoonzoon Ad, van de kleinkinderen en van Marijke vatten wondermooi samen hoe belangrijk Lea voor hen geweest is.

Wij wensen Roger, Christa, Eric, Ad, Zeno en Nero veel sterkte in deze moeilijke dagen. Wij willen ons bij deze aansluiten bij de vele wensen van innige deelneming. Met Lea Gournon is de Hoeilaartse gemeenschap een grote dame verloren. Dat zij moge rusten in vrede.