Hoeilaart Feest! Vlaanderen Feest?

woensdag 01 jul 2015

Er bestond een tijd dat de viering van de Vlaamse feestdag vooral een zaak was van en voor een beperkte groep overtuigden. Zij kwamen bijeen ergens in een achterzaaltje met een leeuwenvlag tegen de muur gekleefd, ze luisterden naar een radicale toespraak, ze zongen Vlaamse liederen en ze dronken tot slot een of meer goede glazen. Deze bijeenkomsten werden door anderen nogal meewarig en zelfs misprijzend bekeken. ‘Flamingant’ was ooit een scheldwoord, waarna het een geuzennaam werd.
Sinds 11 juli officieel de feestdag van de Vlamingen is, namen de vieringen gaandeweg een ander karakter aan. De achterzaaltjes veranderen in cultuurcentra, gemeentehuizen of zelfs festivalletjes. De toespraken gingen inhoudelijk breder dan de staatshervorming, het liedjesrepertoire veranderde met de jaren. Gelukkig bleef de leeuwenvlag hangen, wordt er na de toespraak nog steeds geklonken en de neerbuigende houding van sommigen verdween. Stilaan groeide het Vlaams bewustzijn bij almaar meer mensen.
Die verandering, die verbreding, die modernisering waren natuurlijk nodig. We leven niet meer in de jaren ’50. Niettemin willen we respect betuigen voor de ‘flaminganten’ van vroeger. Zij verschilden onderling dikwijls van mening, partijpolitiek en filosofisch. De enen wilden veel verder gaan in de Vlaamse staatsvorming dan de anderen. Sommigen prezen zich al gelukkig met culturele autonomie, enkelen eisten economische beslissingsmacht, nog anderen eisten gewoon de afkondiging van de Vlaamse republiek. Maar allen samen droegen zij Vlaanderen een bijzonder warm hart toe. Als Vlaanderen vandaag een eigen parlement en regering heeft, een pak bevoegdheden, veel middelen en talrijke opdrachten, ook internationaal, dan is dat mede te danken aan de inzet en strijd van al die voorvechters van de voorbije decennia.
Vandaag kan niemand ontkennen dat er een Vlaamse gemeenschap bestaat. Een gemeenschap van Vlamingen die een aantal zaken met elkaar delen: ze spreken dezelfde taal en ze houden er gelijklopende gebruiken op na. En ze zijn het behoorlijk eens over een aantal waarden, zoals democratie, vrije meningsuiting, respect voor mensenrechten, enz. Dat schept een band. Een band die ons verbindt, los van overtuiging of afkomst.
Het lijkt ons een inspirerende gedachte dat wij ons, op onze feestdag, afvragen hoe wij dat gemeenschapsgevoel nog kunnen versterken. Wat kunnen wij doen om de samenhang binnen onze Vlaamse gemeenschap te verbeteren? En hoe slagen wij erin om zoveel mogelijk mensen in dat actieve gemeenschapsleven te betrekken? ‘Samen-leven’ en ‘gemeenschap-vormen’ zijn werkwoorden, daar moeten we allen aan werken. Gastvrij, met open vizier en met wederzijds respect.
Afgelopen jaren vond in gemeenschapscentrum Felix Sohie, of de jaren voordien in het park, ‘Vlaanderen Zingt’ plaats. Dit is, of beter gezegd was, een meezingfeest dat de mensen het plezier van zingen wou laten herontdekken. Ook in Hoeilaart was dit telkens een succes: veel volk en een prima sfeer.
Dit jaar pakt het gemeentebestuur het anders aan. Op zaterdag 11 juli worden alle Hoeilanders uitgenodigd om mee te vieren met… een picknick (die je zelf moet meebrengen).
Absoluut niets tegen een gezellige picknick, en ook niets tegen populaire meezingers, maar dit kan toch anders. Waarom hieraan gekoppeld geen officiële viering met een gastspreker en een toespraak van de burgemeester? Nergens wordt de historische en culturele bestaansreden van dit feest, de Vlaamse Feestdag vermeld. Het vieren van Vlaanderen, het uithangen van een leeuwenvlag, laat staan het zingen van de Vlaamse Leeuw, wordt in Hoeilaart blijkbaar nog steeds als ‘extreem flamingant’ beschouwd. Erg jammer. Ook vreemd, want een Schotse, Baskische, Catalaanse of Corsicaanse vlag vinden we wel sympathiek en charmant. Waarom is men zo bang van Vlaanderen?
Volgend jaar beter?
Een fijne Vlaamse Feestdag gewenst!
Michel Joly

 

11596 keer gelezen